De tijdlijn van de islamitische kruistochten

De waarheid over het islamitische imperialisme

James M. Arlandson

Historische feiten vertellen ons dat de islam imperialistisch was en dat nog steeds wil zijn, al was het alleen om religieuze redenen. Moslimpropagandisten willen bijvoorbeeld graag de islamitische wetgeving over de gehele wereld invoeren.

Historische feiten vertellen dat de islam, inclusief Mohammed, haar eigen kruistochten voerde tegen het christendom, lang vóór de Europese kruistochten.

Vandaag de dag beweren moslimpolemici en -missionarissen, die geloven dat de islam de beste religie ter wereld is dat het Westen de islamitische landen gestolen heeft en dat (alleen) het Westen imperialistisch is; ze lijken te impliceren dat deze landen sinds mensenheugenis in handen van moslims zijn geweest, wellicht al sinds Adam en Eva.

Een moslim e-mailer schreef me over het ontwikkelde westen en de onontwikkelde islamitische landen: “Jullie hebben onze landen gestolen” waarna hij de toets met het uitroepingsteken langdurig indrukte. Dus imperialisme, een woord dat bovennatuurlijke proporties heeft bereikt, alle discussie overbodig maakt en alle vragen beantwoordt, verklaart waarom de islamitische landen het Westen niet hebben kunnen bijhouden. De e-mailer keek echter niet naar binnen, als of zijn eigen cultuur of religie misschien een rol spelen. In plaats daarvan is het altijd de schuld van het Westen.

Westerlingen, zelfs academici, zijn het eens met het idee dat alleen het Westen agressief was. Het lijkt alsof de islam altijd onschuldig en passief is. Het is moeilijk te achterhalen wat de oorzaak is van deze westerse zelfhaat. Het is echter een pathologie die westerlingen meer lijkt te raken dan andere mensen op de wereld. Deze antiwesterse pathologie uit zich in de westerse haat voor de Europese kruistochten in de middeleeuwen.

Toegegeven, er is veel om je van af te keren in de Europese kruistochten. Als het wordt vergeleken met de missie en het geestelijke ambt van Jezus en de eerste generaties van christenen dan geven de kruistochten een slechte indruk. Maar lanceerden de Europeanen de eerste kruistochten op dwaze en bloeddorstige en irrationele manier of waren er meer dringende redenen? Waren zij de enigen die militant waren? Het doel van dit artikel is niet het rechtvaardigen of verdedigen van de Europese kruistochten, maar om ze gedeeltelijk uit te leggen - hoewel geleerden een heel eind kunnen gaan in het verdedigen en rechtvaardigen van de kruistochten.

In dit artikel betekent het woord “kruistocht” in een islamitische context heilige oorlog of djihaad. Het wordt gebruikt als een tegenwicht voor de moslimbeschuldiging dat alleen de Europeanen kruistochten voerden. Moslims lijken te vergeten dat zij hun eigen hadden, verscheidene eeuwen voordat de Europeanen die van hun lanceerden als een verdediging tegen de islamitische expansie.

Deze gedeeltelijke tijdlijn gaat tot het eerste Europese antwoord op islamitisch imperialisme wanneer paus Urbanus II zijn eerste kruistocht lanceert in 1095. De tijdslijn blijft voornamelijk binnen de tijdslijn van het Grotere Middenoosten. De vetgedrukte data zijn van speciaal belang om vroege islamitische wreedheden, hun geloof in het heroïsme van oorlogvoering, of de politiek van vandaag te onthullen.

De islamitische kruistochten waren zeer succesvol. De Byzantijnse en Perzische Rijken putten zichzelf uit met vechten en ze creëerden zo een machtsvacuüm. In dit vacuüm raasde de islam.

Na de tijdlijn worden twee vragen gesteld die uitvoerig beantwoord zullen worden.

De Tijdlijn

630 – Twee jaar vóór Mohammeds dood na een koorts, lanceert hij de Taboek-kruistochten waarin hij met 30.000 djihadisten optrok tegen de Byzantijnse christenen. Hij hoorde van een enorm leger dat samentrok om Arabië aan te vallen, maar dit bleek echter een vals gerucht te zijn. Dit Byzantijnse leger materialiseerde nooit. Hij keerde om en ging weer terug naar huis, maar niet zonder “overeenkomsten” met de noordelijke stammen te sluiten. Zij konden het “voorrecht” genieten om onder islamitische “bescherming” te leven (lees: niet aangevallen te worden door de islam) als ze een belasting betaalden.

Deze belasting zette de toon voor Mohammeds politiek en later die van de kaliefen. Als de aangevallen stad zich niet tot de islam wilde bekeren dan betaalde ze een djizja belasting. Als men zich bekeerde betaalde men een zakaat belasting. In elk geval vloeide er geld terug naar de islamitische schatkist in Arabië of naar de locale moslimgouverneur.

632-634 Onder het kalifaat van Aboe Bakr heroveren en veroverden de moslimkruisvaarders soms voor de eerste keer de polytheïsten van Arabië. Deze Arabische polytheïsten moesten zich bekeren tot de islam of sterven. Ze hadden niet de keus in hun geloof te blijven en een belasting te betalen. Islam staat geen religieuze vrijheid toe.

633 De moslimkruisvaarders, geleid door Chalid Al-Walied, een superieure maar bloeddorstig aanvoerder, die door Mohammed werd omschreven als het Zwaard van Allah om zijn wreedheid in de strijd (Tabari 8:158 / 1616-17), veroveren de stad Oellais langs de rivier de Eufraat (wat tegenwoordig Irak is). Chalid nam gevangen en onthoofde zoveel mensen dat een nabij gelegen kanaal waarin het bloed stroomde ‘bloedkanaal’ genoemd werd. (Tabari 11:24 / 2034-35)

634 Bij de slag van Jarmoek in Syrië versloegen de moslimkruisvaarders de Byzantijnen. Vandaag de dag put Osama bin Laden inspiratie uit deze nederlaag en in het bijzonder uit een anekdote over Chalid Al-Walied. In Chalids dagen merkt een onbekende moslim op: “De Romeinen zijn zo talrijk en de moslims met zo weinig.” Waarop Chalid vinnig antwoord: “Met hoe weinig zijn de Romeinen en met hoeveel de moslims! Legers worden alleen groot door overwinning en klein door verlies, niet door het aantal mensen. Bij God, ik zou het heerlijk vinden…als de vijand met twee maal zoveel was” (Tabari 11:94/2095). Osama bin Laden citeert Chalid en zegt dat zijn strijders de dood meer liefhebben dan wij in het westen het leven liefhebben. Deze filosofie van de dood komt waarschijnlijk van een vers als soera 2:96. Mohammed schat de joden in: “Voorzeker, je zult hen (Joden) het meest van alle mensen verlangend naar het leven vinden, zelfs meer dan de afgodendienaren.”

634-644 Het kalifaat van Oemar ibn al-Chattaab, dat beschouwd wordt als bijzonder wreed.

635 Moslimkruisvaarders belegeren en veroveren Damascus.

636 Moslimkruisvaarders verslaan de Byzantijnen totaal in de slag van Jarmoek.

637 Moslimkruisvaarders veroveren Irak in de slag van al-Qadisia (Sommigen dateren het in 635 of 636)

638 Moslimkruisvaarders veroveren en annexeren Jeruzalem, namen het af van de Byzantijnen.

638-650 Moslimkruisvaarders veroveren Iran, met uitzondering van het deel langs de Kaspische zee.

639-642 Moslimkruisvaarders veroveren Egypte.

641 Moslims beheersen Syrië en Palestina

643-707 Moslimkruisvaarders veroveren Noord Afrika

644 Kalief Oemar wordt vermoord door een Perzische krijgsgevangene; Oethmaan ibn Affaan, die door veel moslims werd gezien als gematigder dan Oemar wordt gekozen als derde kalief.

644-650 Moslimkruisvaarders veroveren Cyprus, Tripoli in Noord Afrika en vestigen de islamitische wetgeving in Iran, Afghanistan en Sind.

656 Kalief Oethmaan wordt vermoord door ontevreden moslimsoldaten; Ali ibn Abi Talib, schoonzoon en neef van Mohammed, die Fatima trouwde, de dochter van de profeet uit zijn eerste huwelijk met zijn vrouw Chadiedja, wordt geïnstalleerd als kalief.

656 De slag van de Kameel waarin Aïsja, Mohammeds vrouw een opstand leidt tegen Ali voor het niet wreken van de moord op Oethmaan. De partizanen van Ali winnen.

657 De slag om Siffin tussen Ali en de moslimgouverneur van Jeruzalem, de bemiddeling gaat tegen Ali.

661 De moord op Ali door een extremist; De aanhangers van Ali roepen zijn zoon Hasan uit als volgende kalief, maar hij komt tot een overeenkomst met Moe’awija I en trekt zich terug naar Medina.

661-680 Het kalifaat van Moe’awija I. Hij sticht de dynastie van Omajjaden en verhuist de hoofdstad van Medina naar Damascus.

673-678 De Arabieren belegeren Constantinopel, de hoofdstad van het Byzantijnse rijk.

680 De slachting van Hoessein (Mohammeds kleinzoon), zijn familie en aanhangers in Karbala, Irak

691 De Rots Koepel wordt afgemaakt in Jeruzalem, slechts zes decennia na Mohammeds dood.

705 Abd al-Malik herstelt de regering van de Omajjaden.

710-713 Moslimkruisvaarders veroveren de Lage Indus Vallei.

711-713 Moslimkruisvaarders veroveren Spanje en dwingen het koninkrijk van Andalusië af. Dit artikel verhaalt hoe moslims hun verdrijving nog steeds berouwen 700 jaar later. Ze lijken te geloven dat het land hen in de eerste plaats toebehoorde.

719 Cordoba, Spanje, wordt de zetel van het Arabische gouverneurschap.

732 De moslimkruisvaarders worden gestopt bij de slag van Poitiers; de Franken (Frankrijk) stoppen de Arabische expansie.

749 De Abbasiden veroveren Koefah en werpen de Omajjaden dynastie omver.

756 De stichting van het Omajjaden-emiraat van Cordoba, Spanje, een onafhankelijk koninkrijk ten opzichte van de Abbasiden.

762 De stichting van Bagdad.

785 Oprichting van de Grote Moskee van Cordoba.

789 De opkomst van de Idrisid emirs (moslimkruisvaarders) in Marokko; stichting van Fez; Christoforos, een moslim die zich bekeerde tot het christendom, wordt geëxecuteerd.

800 De autonome dynastie van de Aghlabieden (moslimkruisvaarders) in Tunesië.

807 Kalief Haroen al-Rashid beveelt de vernietiging van niet-islamitische gebedshuizen en van de kerk van Maria Magdalena in Jeruzalem.

809 Aghlabieden (moslimkruisvaarders) veroveren Sardinië in Italië.

813 Christenen in Palestina worden aangevallen; velen ontvluchten het land.

831 Moslimkruisvaarders veroveren Palermo in Italië; verder invallen in Zuid Italië.

850 Kalief al-Matawakkil beveelt de vernietiging van niet-islamitische gebedshuizen

855 Opstand van de christenen in Hims (Syrië)

837-901 Aghlabieden (moslim kruisvaarders) veroveren Sicilië, vallen Corsica, Italië en Frankrijk binnen.

869-883 Opstand van slaven in Irak.

909 Opkomst van het Fatimid kalifaat in Tunesië; deze moslimkruisvaarders bezetten Sicilië en Sardinië.

928-969 Byzantijnse militaire opleving, ze heroveren oude territoria zoals Cyprus (964) en Tarsus (969).

937 De Ikhshid, een bijzonder wrede moslimheerser, schrijft keizer Romanus, pochend over zijn controle over de heilige plaatsen.

937 De kerk van het Heilig Graf wordt platgebrand door moslims; meer kerken in Jeruzalem worden aangevallen.

960 De bekering van de Qarakhanid-turken tot de islam.

966 Antichristelijke rellen in Jeruzalem.

969 De Fatimiden (moslimkruisvaarders) veroveren Egypte en stichtten Cairo.

970 De Seltsjoeken betreden veroverde islamitische gebieden vanuit het oosten

973 Israël en het zuiden van Syrië worden opnieuw veroverd door de Fatimiden.

1003 De eerste vervolgingen door al-Hakim; de kerk van St. Marcus in Fustat, Egypte, wordt vernietigd.

1009 De vernietiging van de kerk van Het Heilig Graf door al-Hakim (zie 937)

1012 Het begin van al-Hakims onderdrukkende decreten tegen joden en christenen.

1015 Aardbeving in Palestina; de Rots Koepel stort in.

1031 De val van het kalifaat van Omajjaden en de totstandkoming van 15 kleine onafhankelijke dynastieën door geheel moslim-Andalusië.

1048 De restauratie van de kerk van het Heilig Graf voltooit.

1050 De oprichting van de Almoraviden (moslimkruisvaarders) beweging in Mauritanië; Almoraviden, (ook wel bekend als Moerabitoen) zijn een coalitie van west-Saharische Berbers; volgelingen van islam, gefocust op de koran, de hadith en de Malikitische wet.

1055 Seldsjoek prins Toeghroel betreedt Bagdad, consolidatie van het Seldsjoek sultanaat.

1055 Het in beslag nemen van het eigendom van de kerk van Het Heilig Graf.

1071 De slag bij Manzikert, Seldsjoeks turken (moslimkruisvaarders) verslaan de Byzantijnen en bezetten een groot deel van Anatolië.

1071 Turken (moslimkruisvaarders) dringen Palestina binnen.

1073 Verovering van Jeruzalem door de turken (moslimkruisvaarders)

1075 Seldsjoeks (moslimkruisvaarders) veroveren Nicea ( Iznik) en maken het tot hun hoofdstad in Anatolië.

1076 De Almoraviden (moslimkruisvaarders) (zie 1050) veroveren west Ghana.

1085 Toledo wordt terug genomen door christelijke legers.

1086 De Almoraviden (moslimkruisvaarders) (zie 1050) zenden hulp naar Andalus, de slag van Zallaca.

1090-1091 De Almoraviden (moslimkruisvaarders) bezetten geheel Andalus, behalve Saragossa en de Balearen.

1094 Byzantijns keizer Alexius Comnenus I vraagt het christelijke westen om hulp tegen de Seldsjoek invasies van zijn gebied; Seldsjoeks zijn moslim turkse familie van oosterse origine; zie 970.

1095 Paus Urbanus II preekt de eerste kruistocht; ze veroveren Jeruzalem in 1099.

Dus uiteindelijk is het om de agressieve islamitische invasies dat het christelijke westen haar eerste kruistochten lanceert.

Er kan gesteld worden dat de Byzantijnen en de Europese leiders zich niet bepaald voorbeeldig gedroegen, dus over dat onderwerp zou ook een tijdlijn ontworpen kunnen worden. En soms gedroegen de moslims zich voorbeeldig. Beide zijn waar. Echter het doel van deze tijdlijn is om het beeld helderder in evenwicht te brengen. Veel mensen zien de islam als een onschuldig slachtoffer, en de Byzantijnen en Europeanen als aanstichters. Dit is echter nauwelijks in overeenkomst met de historische werkelijkheid van de agressieve militaire moslimcampagnes zoals hierboven beschreven.

Beter nog kunnen we een stap terug nemen en naar het hele plaatje kijken. Als de islam in Arabië gebleven was en geen veroveringsoorlogen gevoerd had, zouden er zich geen problemen voorgedaan hebben. Maar de waarheid is dit: De islam was agressief tijdens het kalifaat van Aboe Bakr en Oemar in de 7 e eeuw, en de andere kaliefen zetten dit door; alleen dat deed de westerse Europeanen substantieel reageren (zie 1094).

Tenslotte moet worden opgemerkt dat de islamitische expansie zich voortzette tot aan de 17 e eeuw. De moslimkruisvaarders bijvoorbeeld, veroverden Constantinopel in 1453 en probeerden zonder succes voor de tweede keer Wenen te veroveren (de eerste keer was in 1529). In de 17e en de 18e eeuw namen de islamitische kruistochten af vanwege het westerse verzet. Sindsdien heeft de islamitische beschaving zich niet ver ontwikkeld.

Twee vragen zullen nu gesteld worden en verder uitgewerkt worden.

Wat is buiten het volgen van Mohammed, in de eerste plaats de reden dat moslims hun kruistochten buiten Arabië lanceerden?

Het is vanzelfsprekend om te vragen waarom de islam haar eigen kruistochten al ver vóór die van het christendom lanceerde. Met de ingewikkelde moslimkruistochten die al vele eeuwen vóór de Europese kruisvaarders plaatsvonden, is het moeilijk om tot één enkele theorie te komen over het hoe en waarom van deze kruistochten. Vanwege deze moeilijkheid laten we drie geleerden en twee ooggetuige deelnemers de motieven van de vroege islamitische kruistochten analyseren.

1. Godsdienstige verovering van de wereld

Moslimpolemici zoals Sayyid Qutb beweren dat de missie van de islam is om de ongerechtigheden van de wereld te corrigeren. Wat hij bedoelt is dat als islam een maatschappij niet bestuurt, onrecht zal domineren, ipso facto. Maar als islam het domineert, dan zal rechtvaardigheid die maatschappij regeren. ( In the Shade of the Qur'an, vol. 7, pp. 8-15). Islam is expansionistisch en moet de wereld veroveren om Allah’s volmaakte wil op deze planeet uit te drukken, zo geloven Qutb en andere moslims.

2. Ongedisciplineerde energieën in Arabië?

Karen Armstrong, een voormalige non en uitgesproken, productief auteur en apologeet ten gunste van de islam, komt met alles behalve dan een bevredigende rechtvaardiging voor de moslimkruistochten:

Toen [Aboe Bakr] de rebellie onderdrukte [tegen islamitische heerschappij in Arabië], zou Aboe Bakr wellicht hebben besloten om de interne spanningen te verlichten door de onstuimige energieën in de Oemma [moslim gemeenschap] tewerk te stellen tegen externe vijanden. Wat ook het geval is, in 633 begonnen moslimlegers een nieuwe reeks van veldtochten in Perzië, Syrië en Irak. ( Jerusalem: One City, three Faiths, New York: Ballantine, 1997, p. 226).

Armstrong merkt ook op dat in het Arabië van 633 de “vijanden van buitenaf” van de islam de Perzen en de Byzantijnen waren, maar deze waren na jaren van strijd te zwak geworden om een serieuze bedreiging te vormen voor de islam. Daardoor kwam het in een niet uitgelokte “machtsvacuüm” terecht ( Armstrong, p, 227). Ze weet simpelweg niet waarom de moslims noordwaarts uit Arabië marcheerden.

3. Religie, economie en politieke beheersing.

Fred M. Donner, de decaan van historici gespecialiseerd in de vroege islamitische veroveringen, citeert drie grote factoren voor de islamitische kruistochten. Allereerst zet de ideologische boodschap van de islam zelf de regerende moslimelite aan om eenvoudig Mohammed en zijn veroveringen te volgen; islam had een goddelijk verordende missie om in de naam van Allah te veroveren. (The Early Islamic Conquests, Princeton UP, 1981, p. 270). De tweede factor is economisch van aard. De regerende elite “wilde de politieke grenzen van de nieuwe staat verleggen om meer dan tevoren de trans-Arabische handel te verzekeren die zij gedurende een eeuw of meer bedreven had” (p. 270). De laatste factor is politieke besturing. De regeerders wilden hun toppositie handhaven in de nieuwe politieke hiërarchie door agressieve Arabische stammen te migreren naar de nieuw veroverde gebieden (p. 271). Deze notie van “agressieve Arabische stammen” ondersteunt Armstrongs observatie (nummer 1, boven)

Dus deze redenen hebben niets te maken met rechtvaardige oorlogen ter zelfverdediging. De vroege islam was alleen maar agressief zonder enige provocatie van de omringende Byzantijnse en Perzische imperia.

4. De zuivere opwinding van verovering en martelaarschap.

Chalid al-Walid (d. 642), een bloeddorstig doch superieur officier van het moslimleger destijds, beantwoordt ook de vraag waarom moslims Arabië uitstormden, uiteengezet in zijn overgavevoorwaarden aan de gouverneur van al-Hira, een stad langs de Eufraat in Irak. Hij werd gestuurd om mensen te roepen tot de islam of tot het betalen van een “ beschermings”-belasting in ruil voor het “voorrecht” om te leven onder islamitische heerschappij (lees: niet opnieuw te worden aangevallen) als dhimmies of tweederangsburgers. Chalid zegt:

 “Ik roep u tot God en tot de islam. Als u antwoordt op de oproep, bent u moslims. U verkrijgt de voordelen die zij genieten en neemt de verantwoordelijkheden op die zij dragen. Als u weigert, dan [moet u] de djizja betalen. Als u de djizja weigert, zal ik stammen van volken die meer naar de dood smachten dan u voor het leven tegenover u brengen. We zullen u bevechten tot God besluit tussen ons en u.” ( Tabari , The Challenge to the Empires, vertaald Khalid Yahya Blankinship, NY: SUNYP, 1993, vol. 11, p. 4; Arabische pagina 2017)

Dus, volgens Chalid is religie het hoofdmotief van de vroege islam (hoewel niet de enige) om volken te overwinnen.

In een korte preek zegt Aboe Bakr:

… Inderdaad, de onderscheiding in Gods boek voor djihaad in Gods pad, is iets waarvoor een moslim graag zou worden uitgekozen, waardoor God [mensen] redde van vernedering, en waardoor Hij adellijkheid in deze wereld en de volgende uitreikte. (Tabari 11:80 / 2083-84)

Dus de Kalief herhaalt de handel beschreven in de koran van dit leven voor het volgende, in een economische transactie en in de context van djihaad (vergelijk Soera’s 4: 74; 9: 111 en 61: 10-13). Dit aanbod van martelaarschap, overeenstemmend met Donners eerste factor, de religieuze motivering, is voldoende om jonge moslims zover te krijgen om zich in te schrijven voor kruistochten buiten Arabië in de zevende eeuw.

Chalid zei ook dat als sommigen zich niet willen bekeren of de belasting niet willen betalen, ze tegen een leger moeten strijden dat de dood even lief heeft als andere mensen het leven liefhebben. (zie 634)

5. Verbetering van het leven ten opzichte van dat in Arabië

Materieel voordeel moet worden ingesloten in deze niet zo heilige oproep Toen Chalid waarnam dat zijn moslimkruisvaarders verlangden terug te keren naar Arabië, bracht hij naar voren hoe overvloeiend het land van de Perzen was:

“Beschouwt u [ uw] eten niet als een stoffige vallei? Bij God, als strijd voor Gods zaak en het roepen [van mensen] tot God niet van ons werden vereist, en er waren geen afwegingen behalve ons leven, zou het [nog] wijs moeten zijn om dit platteland te treffen totdat we het bezitten” (Tabari 11:20 / 2031)

Chalid was afkomstig uit Mekka. In de tijd van deze “motivatie”toespraak, behoorde Irak tot het Perzische Rijk, en hier was Chalid oorlog aan het voeren. Behalve het religieuze doel van het islamiseren van de bewoners door oorlog te voeren, is het Chalid’s doel om het land “in bezit te nemen.”

Zoals de paus Urbanus II in 1095 voor de eerste keer de middeleeuwse kruisvaarders aanmoedigde om oorlog te voeren tegen de moslim “ongelovigen”, in antwoord op de moslimagressie dat eeuwen aan de gang was, geeft Aboe Bakr zijn eigen toespraak in 634 na Christus, moslims aanmoedigend om oorlog te voeren tegen de “ongelovigen,” hoewel hij niet zo lang van stof is als de paus.

Moslim polemici geloven dat de islam militair verspreid werd door een wonder van Allah. Deze vijf aardse redenen leggen dingen echter duidelijker uit.

Dwongen de islamitische kruistochten bekering met het zwaard af?

Historische feiten laten zien dat de meeste van de veroverde steden en regio’s, de laatste van de drie opties uiteengezet in Soera 9: 29 aanvaarden en door de latere moslimkruisvaarders afgedwongen: (1) strijden en sterven, (2) bekeren en de zakaat belasting betalen; (3) Hun bijbelse geloof behouden en de djizja belasting betalen. De meesten verkozen om hun eigen religie te behouden.

Echter, de mensen bekeerden zich uiteindelijk. Alles wel beschouwd worden islamitische landen zo genoemd vanwege een reden - of vele redenen. Waarom? Vier moslimpolemici vergoelijken de redenen dat mensen zich bekeerden, dus hun wetenschappelijkheid is verdacht.

1. Het polemische antwoord

Allereerst, Malise Ruthven en Azim Nanji gebruiken de koran om latere historische feiten uit te leggen: “De islam breidde zich uit door verovering en bekering. Hoewel soms werd gezegd dat het geloof van de islam verspreid werd door het zwaard, zijn de twee niet hetzelfde. De koran stelt onbetwistbaar: “Er is geen dwang in religie ” (soera 2: 256).” ( Historical Atlas of Islam, Cambridge, Mass: Harvard, 2004, 30) Volgens hen zegt de koran er moet geen dwang zijn, dus conformeren de historische feiten zich aan heilige tekst. Deze gammele redenering wordt verderop onder “historische feiten” geanalyseerd.

Vervolgens verwijst David Dakake ook naar soera 2: 256, en definieert dwang erg smal. Djihaad werd fout gerepresenteerd als het dwingen van joden, christenen en andere mensen uit het Midden Oosten, Azië en Afrika om zich te bekeren tot de islam “ op straffe van de dood.” (“The Myth of Militant Islam,” Islam, Fundamentalism, and the Betrayal of Tradition, ed. J.E.B. Lumbard, Bloomington : World Wisdom, 2004, p. 13) Dit is een te smalle definitie van dwang, zoals we verderop onder “historische feiten” zullen zien.

Tenslotte is zelfs Qutb, ook soera 2: 256 citerend, meer beslist: “Nooit in de geschiedenis dwong de islam iemand om zijn geloof te veranderen” ( In de the Shade of the Qur'an, vol. 8, p. 307). Dit is absurd op eerste gezicht, en het demonstreert alleen de tendentieusheid van islamitische wetenschappelijkheid, die iedere keer hier in het Westen uitgedaagd moet worden. Het is een droevig feit dat dit type “redeneren” en “kritisch denken” de polemische moslim wetenschappelijkheid doordrenkt.

Voor meer informatie en grondige logica, zie dit artikel.

2. De historische feiten

Maar de geschiedenis echter laat zich niet leiden door Geschriften om de simpele reden dat mensen dat niet doen. Maakte de grote meerderheid van de overwonnen mensen dergelijke fijn onderscheid, zelfs als een generaal pardon werd gegeven aan de Mensen van het Boek? Misschien deden enkele koppigen dat, maar de meerderheid? De meeste mensen in die tijd konden niet lezen of nauwelijks lezen, dus waarom zouden zij zich nu of later niet bekeren toen zij een moslimleger buiten hun poorten zagen? Tot Ruthven’sen Nanji krediet komen zij met andere redenen voor de bekeringen behalve het zwaard, zoals moeheid van mensen om kerkruzie’s, enkele doctrinale overeenkomsten, eenvoudigheid van het bekeringsproces, een verlangen om bij de rangen van de nieuwe regerende elite te komen, enzovoort. Echter de koran te gebruiken om meer recente feiten te interpreteren plaatst de geschiedenis van islam op een onrealistisch hoge standaard.

Het misleidende verband tussen de Schrift en de latere feiten gaan niet samen. Openbaringen of idealen moeten niet klakkeloos over latere historische feiten heen lopen, alsof alle volgelingen hun Schriften volmaakt gehoorzamen.

Tot zijn krediet heeft Ibn Khaldun (1332-1406), de late middeleeuwse staatsman, jurist, historicus en geleerde, genoeg integriteit en eerlijkheid om deze vier moslimapologeten tegenwicht te bieden, schrijvend een geschiedenis die nog gewaardeerd wordt door historici vandaag. Hij stelt het alom bekende:

In de moslimgemeenschap is de heilige oorlog een religieuze verplichting, vanwege het universalisme van de moslimmissie en (de verplichting om) iedereen tot de islam te bekeren door overtuiging of door dwang. ( The Muqaddimah: an Introduction to History ( ingekort), vertaling Franz Rosenthal, Princeton UP, 1967, p. 183)

Wanneer de islamitische kruisvaarders uitgingen om te veroveren, dragend een islamitische met Arabische inscriptie tot glorie en waarheid van hun profeet, zou Ibn Khaldun niet ontkennen dat de missie van het leger, behalve de materiele redenen van verovering, het bekeren van de inwoners is. Islam is een universele religie, en als bekeerlingen zich tot de schare voegen of door overtuiging of door dwang, dan is dat de natuur van de islam.

Bovendien legt Ibn Khaldun uit waarom een dynastie nauwelijks zichzelf stevig in landen van de vele verschillende stammen en groepen vestigt. Echter, het kan worden gedaan na een lange tijd en door de volgende tactieken te gebruiken, zoals gezien wordt in de Maghreb (Noord en Noordwest Afrika) vanaf het begin van de islam tot Ibn Khaldun’s eigen tijd.

De eerste (moslim)overwinning over hen en de Europese christenen (in de Maghreb) was van weinig nut. Zij bleven rebelleren en apostatiseerden keer op keer. De moslims moorden velen van hen uit. Nadat de moslimreligie zich onder hen had gevestigd, gingen zij door met het in opstand te komen en zich af te scheiden en zij namen vaak dissidente religieuze meningen aan. Zij bleven ongehoorzaam en onhandelbaar… Daarom kostte het de Arabieren een lange tijd om hun dynastie in de Maghreb te vestigen. (p. 131).

Conclusie

Hoewel Europese kruisvaarders oprecht mogen zijn geweest, dwaalden zij af van de oorsprong van het christendom toen zij er op in hakten en branden stichtten en bekeringen afdwongen. Jezus gebruikte nooit geweld, noch riep hij zijn discipelen op om het te gebruiken. Gegeven dit historische feit, is het alleen vanzelfsprekend dat het nieuwe testament nooit geweld zou bekrachtigen om het woord van de ware God te verspreiden. Tekstuele realiteit komt overeen met historische werkelijkheid.

In tegenstelling, moslims die er op in hakten en branden stichtten en bekeringen afdwongen dwaalden niet af van de oorsprong van de islam, maar volgden het nauwgezet. Het is een helder en onwelgevallig historisch feit dat in de tien jaren dat Mohammed in Medina (622-632) woonde, hij 74 rooftochten, expedities of volledige oorlogen leidde of initieerde, variërend van kleine moordsquadrons tot de Taboek-kruistocht hierboven beschreven (zie 630). Soms resulteerden de expedities niet in geweld, maar een moslimleger lag altijd op de loer. Mohammed kon verschrikkelijke wraak uitoefenen op een individu of een stam dat of die hem bedroog. Deze tien jaren kenden geen lange periodes van vrede.

Daarom zou het alleen maar logisch zijn dat de koran gevuld is zijn met verwijzingen naar djihaad en qital, het latere woord dat vechten, doden, oorlog voeren en slachten inhoudt. Tekstuele realiteit komt overeen met historische werkelijkheid.

Dit betekent echter dat de kerk door de eeuwen heen terug moest vechten of verzwolgen zou worden door een agressieve religie. Dus de kerk trok niet uit op een dwaze, bloeddorstige en irrationele manier, hoewel de christelijke kruistochten verre van volmaakt waren.

Islam was de agressor in haar eigen kruistochten, lang voordat Europa reageerde met haar eigen.

Referentie

Gil, Moshe. A History of Palestine : 634-1099 . Cambridge UP, 1983, 1997.

Nicolle , David. The Armies of Islam. Men-at-Arms. Osprey, 1982.

Nicolle , David .. Saladin and the Saracens. Men-at Arms. Osprey, 1986.

Nicolle , David.   Armies of the Muslim Conquests. Men-at-Arms. Osprey, 1993.

Nicolle , David ..The Moors, the Islamic West. Men-at-Arms. Osprey, 2001.